Toen Jojo in september 2011 naar het SOC werd gebracht, was zij daar op dat moment de enige orang-oetan. Adang was in die tijd de enige verzorger en dus de enige vriend die Jojo in het opvangcentrum had. Als Adang haar verblijf schoon wilde maken, klom ze tegen hem op en wilde hem niet meer loslaten. Adang bracht zo soms uren in haar verblijf door. Vaak wachtte hij gewoon tot ze in slaap viel, zodat hij weg kon gaan zonder haar teleur te stellen.

Adang kon echter niet de hele dag bij Jojo in het verblijf zitten. Hij moest ook andere dingen doen, zoals nestmateriaal voor Jojo zoeken. Als hij daarmee bezig was, dan huilde Jojo totdat hij weer terug was. Later zwaaide Adang naar Jojo als hij bij haar wegliep. Jojo begreep daaruit dat hij later weer terug zou komen en dat stelde haar gerust. Als Adang een keer vergat te zwaaien, dan begon ze weer te huilen.

Jojo

Nu is ze veel minder aanhankelijk. Adang hoeft niet eens meer altijd te zwaaien als hij weggaat. Nu ze in Tembak zit zijn Miau en Anom haar vaste verzorgers en dus haar beste menselijke vrienden.

Jojo was altijd al erg actief en dat helpt haar in haar ontwikkeling in het oefenbos. Jojo is een erg goede klimmer en goed in staat om haar eigen voedsel te vinden. Ze kan ook al een nest in de bomen maken. Soms maakt ze zelfs twee of drie nesten, gewoon voor de lol, maar ook om er in te slapen. Haar nesten zien er steeds beter uit.